Dimitris Kousteridis | Racing in Heavens
Ακούγεται σαν αστείο ή φάρσα την πρώτη φορά στο τηλέφωνο. «Ο μπιέλας σκοτώθηκε». Μετά την τρίτη επανάληψη, αρχίζει το μυαλό να συνειδητοποιεί πως το χειρότερο είναι αλήθεια και το σώμα ακολουθεί με αντίδραση μουδιάσματος. Η εικόνα που σχηματίζει πρώτα ο νους είναι αυτή του προσώπου του Δημήτρη, ενώ το σώμα περνά σε κατάσταση αδράνειας και οι μοναδικές λέξεις που βγαίνουν είναι «πώς» και «πότε». Λίγα λεπτά αργότερα το τηλέφωνο έχει πάρει φωτιά. Άρτα, Κομοτηνή, Βόλος, Ξάνθη, Δράμα και Θεσσαλονίκη. Γνωστοί και φίλοι ανταλλάσουν βρισιές σε χαμηλούς τόνους με την είδηση του χαμού του 31χρονου Δημήτρη. Στο facebook οι αφιερώσεις και οι ευχές για ένα «καλό ταξίδι» γεμίζουν το προφίλ του πρωταγωνιστή της ημέρας και οι κοινοποιήσεις με τις φωτογραφίες του από συμμετοχές του σε αγώνες γεμίζουν το διαδίκτυο.
Η επόμενη μέρα σηματοδοτεί και την έναρξη για την αντιμετώπιση της αλήθειας.
Τουλάχιστον για όσους βρισκόμασταν μακριά. Το χαρτί που αναγγέλλει την κηδεία γράφει:
ΚΗΔΕΙΑ, Τον αγαπημένο μας γιό αδελφό ανεψιό και εξάδελφο ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΚΟΥΣΤΕΡΙΔΗ ετών 31.
Έξω από τον ναό 40 λεπτά περίπου νωρίτερα καταφθάνουν και οι πρώτοι φίλοι του θανόντος.
Νεαροί, ή με φόρμες εργασίας συνεργείου ή παλικάρια με βελτιωμένα αυτοκίνητα.
Ακόμα και το μπάσο της εξάτμισης των αυτοκινήτων σου φαίνοταν πένθιμο.
Μερικά λεπτά αργότερα, στα μάτια των περαστικών η συγκέντρωση τόσων νέων έξω από τον ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου θα έμοιαζε εύκολα για προσμονή χαρμόσυνου γεγονότος.
Και δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς, αφού ο μέσος όρος ηλικίας ήταν 28 χρονών.
Μάλιστα οι ντροπαλοί ψίθυροι από τα «πηγαδάκια» που είχαν σχηματιστεί, είχαν αρχίσει να παίρνουν θέση στον χώρο και διακόπτονταν απότομα όποτε έκανε την παρουσία της μια περαστική κοπέλα προς τις κοντινές καφετέριες.
Το κλίμα είχε χαλαρώσει και όλοι απλά περιμέναν τον Δημήτρη.
Η όψη της νεκροφόρας άλλαξε τόσο το κλίμα όπως δεν μπορείτε να φανταστείτε. Πίσω της ακολουθούσε πλήθος κόσμου, ο οποίος ήταν πολύ λιγότερο σαστισμένος από όσους περιμέναμε έξω από τον ναό τόση ώρα, μα βρίσκονταν όλοι σε μια κατάσταση γεμάτη πίκρα που τη γευόσουν από απόσταση.
Το λευκό χρώμα του φέρετρου φαινόταν ξεκάθαρα μέσα από τα διάφανα τζάμια της νεκροφόρας και φώναζε για το νεαρό της ηλικίας του Δημήτρη και τον άδικο χαμό του. Από εκείνη τη στιγμή, μέχρι τη στιγμή που τον αποχαιρετήσαμε στην τελευταία του κατοικία, δεν ξανακούστηκε ψίθυρος.
Θυμάμαι σκηνές σαν φωτογραφίες με κίνηση. Θυμάμαι να βλέπω τον Τάσο Καντζαλίδη από απόσταση να δαγκώνεται και νιώθω τον κόμπο στον λαιμό του πιο μεγάλο από τον ίδιο. Θυμάμαι τον Σάκη τον Θεοδωρίδη να βρίσκεται χαμένος και μετά να λυγίζει από τον πόνο και να χάνεται. Θυμάμαι μικρούς και μεγάλους των 400 μέτρων με τατουάζ, σκουλαρίκια, καρφιά και περίσσια μαγκιά να «κόβονται» μπροστά στο θέαμα του νεκρού Δημήτρη στο ανοιχτό φέρετρο. Μα πάνω από όλα, θυμάμαι τη Μάνα. Τη Μάνα του και τους λυγμούς της. Κυρία Ήρα, να έχετε δύναμη να αντέξετε τον τεράστιο αυτό πόνο.
Δημήτρη, καλό παράδεισο αδερφέ.
Κείμενο: Νικόλαος Λογοθέτης,
Φωτογραφίες: Άγγελος Αδαμούδης, Γεώργιος Χουραφάς, αρχείο Autokinisimag
Μετά από ψηφοφορία, είχε επιλεχτεί από τον κόσμο ως το δημοφιλέστερο δίδυμο όχημα-οδηγός για την πρώτη αφίσσα
από τις τρεις που θα διαφήμιζαν το event.